Afgelopen zaterdag kreeg ik een brief van het Radboud ziekenhuis dat ik woensdag (vandaag) om 15:00 uur een afspraak had bij de fysiotherapie. Dat kwam dus totaal niet handig uit, aangezien ik de hele week alleen ben op stage, en ik om precies die tijd een groep zou hebben waarin 4 mensen afscheid zouden nemen. Bij de muziektherapie houden we dan altijd een ritueeltje, de groepsgenoten draaien dan een nummer voor diegene die weg gaat. En eigenlijk kon ik het dus niet echt maken om naar fysio te gaan. Afgelopen maandag heb ik geprobeerd de therapie te verzetten, maar dat kon niet meer binnen deze week. Toen heb ik een behandelmederwerker gemaild of de groep misschien kon verplaatsen, maar dat kon dus ook niet. Ik baalde er best wel van, omdat de groep zich er wel op verheugd had... Maarja, dus niks aan te doen...
Dus vandaag was ik een dagje vrij, alles vanwege dat half uurtje fysio. De fysiotherapie was wel goed. Het was vooral nog kennis maken en intake. Ze heeft gekeken wat de klachten zijn en wat ik allemaal wel en niet kan met mijn pols. Ook heeft ze opgemeten hoeveel graden ik mijn pols kan buigen, en dat was niet bepaald veel... En ik heb gelijk een reeks oefeningen meegekregen. Ik moet zeggen dat de oefeningen bijna op gymnastieken lijken, maar als daardoor mijn pols weer beter wordt heb ik dat er best voor over =)
Volgende week weer een afspraak, hopen dat ik mijn pols dan een aantal graden verder kan buigen...
woensdag 28 januari 2009
zaterdag 24 januari 2009
Vermoeiend
Zo, dat was me m'n weekje wel weer. Volle week stage gehad.
Normaal niks mis mee, ik loop immers al 5 maanden stage, maar het was deze week op een een of andere manier heel erg vermoeiend.
Even nog voor de mensen die het niet weten, ik loop stage als muziektherapeut in het GGZ Noord Midden Limburg. Met 3 verschillende doelgroepen, namelijk adolescenten, volwassenen en forensische cliënten. Vooral super interessant en heel divers, maar ook vreselijk vermoeiend dus. Je doet zoveel indrukken op! Ik ben inmiddels ook al bezig met groepen over te nemen, dus ik geef zelf muziektherapie aan een aantal groepen per week. Heel erg leuk!
Komende week is mijn stagebegeleider op vakantie, dus dan ga ik alle groepen (wel 8 in totaal!) overnemen. Ik heb het allemaal goed voorbereid, maar het blijft spannend natuurlijk. Dit is waarschijnlijk de enige kans in mijn hele stageperiode dat ik een hele week alleen ben, dus ik grijp deze kans graag. Maar ik merk nu al dat ik ervoor loop te stressen en de zenuwen heb, en dat is ook al flink energievretend.
Al met al, het is suuuuper leuk, maar ook.... erg vermoeiend dus.
Normaal niks mis mee, ik loop immers al 5 maanden stage, maar het was deze week op een een of andere manier heel erg vermoeiend.
Even nog voor de mensen die het niet weten, ik loop stage als muziektherapeut in het GGZ Noord Midden Limburg. Met 3 verschillende doelgroepen, namelijk adolescenten, volwassenen en forensische cliënten. Vooral super interessant en heel divers, maar ook vreselijk vermoeiend dus. Je doet zoveel indrukken op! Ik ben inmiddels ook al bezig met groepen over te nemen, dus ik geef zelf muziektherapie aan een aantal groepen per week. Heel erg leuk!
Komende week is mijn stagebegeleider op vakantie, dus dan ga ik alle groepen (wel 8 in totaal!) overnemen. Ik heb het allemaal goed voorbereid, maar het blijft spannend natuurlijk. Dit is waarschijnlijk de enige kans in mijn hele stageperiode dat ik een hele week alleen ben, dus ik grijp deze kans graag. Maar ik merk nu al dat ik ervoor loop te stressen en de zenuwen heb, en dat is ook al flink energievretend.
Al met al, het is suuuuper leuk, maar ook.... erg vermoeiend dus.
zondag 18 januari 2009
Provinciaal Jeugddebat
Gister was weer het eerste Provinciaal Jeugddebat (PJD) van dit jaar voor mij, in Den Bosch! Vorige jaren dat ik daar meedeed als deelnemer of procesbegeleider waren er vrij weinig deelnemers. Waarschijnlijk omdat dit het enige PJD is die op een zaterdag gehouden wordt. Maarr dit jaar waren er wel 53 deelnemers! Een vet record volgens mij voor Noord-Brabant.
De voorbereiding ging ontzettend makkelijk. Ik stond samen met een eerste jaars procesbegeleider die het voor de eerste keer deed, maar hij deed het super goed. De deelnemers werkten ook mee, dus het liep allemaal op rolletjes. Het onderwerp was jongerenhuisvesting, blijft toch lastig voor deelnemers tussen de 12 en de 18 jaar oud die dus nog niet eens op kamers zitten. Toch hadden we uiteindelijk een mooi voorstel, er moet een keurmerk komen voor kamers, die de prijs-kwaliteit verhouding aangeven. Het werd ook helemaal aangenomen door de politici, een vervolgafspraak in the pocket =)
Ik was gister wel helemaal gesloopt, ondanks dat het allemaal perfect liep slopen die kids je wel.
Volgende PJD is Utrecht!
De voorbereiding ging ontzettend makkelijk. Ik stond samen met een eerste jaars procesbegeleider die het voor de eerste keer deed, maar hij deed het super goed. De deelnemers werkten ook mee, dus het liep allemaal op rolletjes. Het onderwerp was jongerenhuisvesting, blijft toch lastig voor deelnemers tussen de 12 en de 18 jaar oud die dus nog niet eens op kamers zitten. Toch hadden we uiteindelijk een mooi voorstel, er moet een keurmerk komen voor kamers, die de prijs-kwaliteit verhouding aangeven. Het werd ook helemaal aangenomen door de politici, een vervolgafspraak in the pocket =)
Ik was gister wel helemaal gesloopt, ondanks dat het allemaal perfect liep slopen die kids je wel.
Volgende PJD is Utrecht!
zondag 11 januari 2009
Vriendinnenfestijn
Inmiddels zit ik eigenlijk alweer 6 dagen thuis bij mijn ouders. Natuurlijk in het begin vanwege m'n pols, maar later ook omdat ik het weekend veel dingen in/rond Eindhoven te doen had.
Afgelopen vrijdag ging ik naar een vriendin van de middelbare school, waar nog meer vriendinnen waren. We hadden toen een vast groepje waarmee we vaker afspraken, dat noemden we dan het "vriendinnenfestijn". Super gezellig, altijd lekker samen eten (daarom werd het ook wel het "vreetfestijn" genoemd). Het was afgelopen vrijdag weer als van ouds! Ik had iedereen al heel lang niet meer gezien (toch zeker wel 2 jaar) en het was daarom des te leuker weer af te spreken en bij te kletsen.
Al snel begonnen we over onze oude klas te praten. Ik heb met bijna niemand meer echt contact, een paar van mijn vriendinnenfestijnvriendinnen wel. Zo werd ik weer even flink bijgepraat. Het valt op dat er heeeeeeeeeel veel kan veranderen in zo'n relatief korte tijd. Zo is het bijvoorbeeld zo dat 2 oud klasgenoten al een kind hebben (!!!) en eentje is zwanger. Ook is er iemand al gescheiden (dat wist ik dan weer wel). Ik vind het toch allemaal wel opvallend. Iedereen is ongeveer net zo oud als ik (dus rond de 21 jaar), en dan al 2 kinderen, eentje krijgt een kind, en een iemand is al gescheiden! Hoe raar kan het lopen.
Verder was het vriendinnenfestijnavondje weer als van ouds heel gezellig!
VF to the bone!
Afgelopen vrijdag ging ik naar een vriendin van de middelbare school, waar nog meer vriendinnen waren. We hadden toen een vast groepje waarmee we vaker afspraken, dat noemden we dan het "vriendinnenfestijn". Super gezellig, altijd lekker samen eten (daarom werd het ook wel het "vreetfestijn" genoemd). Het was afgelopen vrijdag weer als van ouds! Ik had iedereen al heel lang niet meer gezien (toch zeker wel 2 jaar) en het was daarom des te leuker weer af te spreken en bij te kletsen.
Al snel begonnen we over onze oude klas te praten. Ik heb met bijna niemand meer echt contact, een paar van mijn vriendinnenfestijnvriendinnen wel. Zo werd ik weer even flink bijgepraat. Het valt op dat er heeeeeeeeeel veel kan veranderen in zo'n relatief korte tijd. Zo is het bijvoorbeeld zo dat 2 oud klasgenoten al een kind hebben (!!!) en eentje is zwanger. Ook is er iemand al gescheiden (dat wist ik dan weer wel). Ik vind het toch allemaal wel opvallend. Iedereen is ongeveer net zo oud als ik (dus rond de 21 jaar), en dan al 2 kinderen, eentje krijgt een kind, en een iemand is al gescheiden! Hoe raar kan het lopen.
Verder was het vriendinnenfestijnavondje weer als van ouds heel gezellig!
VF to the bone!
donderdag 8 januari 2009
Operatie
Nu ik dan toch aan het bloggen ben kan ik gelijk wel even het verhaal van m'n operatie hier plaatsen.
Ik ben afgelopen dinsdag geopereerd aan mijn pols, ik had namelijk een ganglion (vochtophoping op mijn pees). Deze heb ik ooit 3 jaar geleden al gehad, maar die is toen weggedrukt. Nu is ie weer terug, en de plastisch chirurg adviseerde mij het operatief weg te laten halen, anders zou hij weer terugkomen.
Dus afgelopen dinsdag naar het ziekenhuis. Mama was mee, en dat was heel fijn. Ik kreeg daar een bed, een eigen kastje en een lelijk ziekenhuishemd. Nadat ik wat vragenlijsten heb ingevuld kon ik al vrij snel naar de OK. Daar kreeg ik ook nog zo'n lelijk groen haarnetje op. In de "blokkamer" kreeg ik een infuus aangelegd, dat had ik niet verwacht! Maar ze zeiden dat het voor noodgevallen was, als er iets zou gebeuren is er al een infuus geprikt en hoeft het niet op dat moment nog. Ook kreeg ik in de blokkamer de verdoving, lekker een spuit (nee, het waren er 1,5) in mn oksel. Dat was vrij pijnlijk. Zeker omdat er meteen een soort stroomstoot door mn hand ging toen hij begon te spuiten. Bleek een goed teken te zijn.
Na 10 minuutjes inwerken kon ik al door naar de operatiekamer. Daar moest ik van mijn bed naar de operatietafel. Omdat mijn linkerarm al bijna gevoelloos was en in mn rechterarm een onhandig infuus zat ging dat nogal moeilijk, en heb ik bij die handeling waarschijnlijk het infuus eruit getrokken. Pas na een tijdje merkte ik dat heel m'n ziekenhuishemd nat werd. Dus in de operatiekamer moest ik nog van ziekenhuishemd gewisseld worden. Bluh.
Na een tijdje kwamen de chirurg, een operatie assistente, een leerling plastisch chirurg en een verpleegkundige voor de operatie. Ik werd helemaal ingebouwd in een soort van tent zodat ik niks kon zien van de operatie. Ik vond het behoorlijk vreemd om bij bewustzijn te zijn tijdens de operatie. Je voelt namelijk wel dat ze je hand vasthouden, maar ik voelde niet dat ze aan het snijden waren of iets. Gelukkig was de verpleegkundige heel aardig en bleef constant met me kletsen.
Uiteindelijk kreeg ik te zien wat ze eruit hadden gehaald, een piepklein (max. 3 mm) dingetje, een zakje met een soort gelei die zich op mijn pees had genesteld. Dat zo'n mini ding zo ontzettend vervelend kan zijn!
Na de operatie weer terug in m'n bedje, en terug naar de verpleegafdeling. Daar kwam mama ook aan en ik kreeg gelijk wat drinken van de verpleegkundige.
Omdat ik zoveel infuusspul had gehad moest ik vet nodig plassen, terwijl ik net voor de operatie nog geweest was. Lekker onhandig in een ziekenhuishemd die aan de achterkant vrijwel helemaal open is, en met een verdoofde arm in een mitella. En ohja, het infuus zat er ook nog in. Ik ben volgens mij nog nooit zo onhandig naar de wc geweest.
Toen terug in bed, en wachten op de chirurg. Hij zou nog even langskomen om te vertellen hoe het nu verder moest. Het duurde wel 2 uur voordat hij langs kwam. Hij vertelde dat het enorme verband er over 2 dagen (dus vandaag!) eraf mag, en ik alles mag doen wat kan. Naja ik merk nu dat dat vrij weinig is... Ook kreeg ik een berg pijnstillers mee. Ik kon me toen nog niet voorstellen dat het pijn zou gaan doen, want m'n arm lag er nog steeds gevoelloos bij. De hechtingen mogen er over 2 weken uit, en volgende week donderdag op controle bij de chirurg!
Naja, een heel verhaal. Alles is goed gegaan, maar het doet nu wel flink pijn! Ik zit dan ook nog bij m'n ouders thuis, want ik kan er nu vrij weinig mee...
Ik ben afgelopen dinsdag geopereerd aan mijn pols, ik had namelijk een ganglion (vochtophoping op mijn pees). Deze heb ik ooit 3 jaar geleden al gehad, maar die is toen weggedrukt. Nu is ie weer terug, en de plastisch chirurg adviseerde mij het operatief weg te laten halen, anders zou hij weer terugkomen.
Dus afgelopen dinsdag naar het ziekenhuis. Mama was mee, en dat was heel fijn. Ik kreeg daar een bed, een eigen kastje en een lelijk ziekenhuishemd. Nadat ik wat vragenlijsten heb ingevuld kon ik al vrij snel naar de OK. Daar kreeg ik ook nog zo'n lelijk groen haarnetje op. In de "blokkamer" kreeg ik een infuus aangelegd, dat had ik niet verwacht! Maar ze zeiden dat het voor noodgevallen was, als er iets zou gebeuren is er al een infuus geprikt en hoeft het niet op dat moment nog. Ook kreeg ik in de blokkamer de verdoving, lekker een spuit (nee, het waren er 1,5) in mn oksel. Dat was vrij pijnlijk. Zeker omdat er meteen een soort stroomstoot door mn hand ging toen hij begon te spuiten. Bleek een goed teken te zijn.
Na 10 minuutjes inwerken kon ik al door naar de operatiekamer. Daar moest ik van mijn bed naar de operatietafel. Omdat mijn linkerarm al bijna gevoelloos was en in mn rechterarm een onhandig infuus zat ging dat nogal moeilijk, en heb ik bij die handeling waarschijnlijk het infuus eruit getrokken. Pas na een tijdje merkte ik dat heel m'n ziekenhuishemd nat werd. Dus in de operatiekamer moest ik nog van ziekenhuishemd gewisseld worden. Bluh.
Na een tijdje kwamen de chirurg, een operatie assistente, een leerling plastisch chirurg en een verpleegkundige voor de operatie. Ik werd helemaal ingebouwd in een soort van tent zodat ik niks kon zien van de operatie. Ik vond het behoorlijk vreemd om bij bewustzijn te zijn tijdens de operatie. Je voelt namelijk wel dat ze je hand vasthouden, maar ik voelde niet dat ze aan het snijden waren of iets. Gelukkig was de verpleegkundige heel aardig en bleef constant met me kletsen.
Uiteindelijk kreeg ik te zien wat ze eruit hadden gehaald, een piepklein (max. 3 mm) dingetje, een zakje met een soort gelei die zich op mijn pees had genesteld. Dat zo'n mini ding zo ontzettend vervelend kan zijn!
Na de operatie weer terug in m'n bedje, en terug naar de verpleegafdeling. Daar kwam mama ook aan en ik kreeg gelijk wat drinken van de verpleegkundige.
Omdat ik zoveel infuusspul had gehad moest ik vet nodig plassen, terwijl ik net voor de operatie nog geweest was. Lekker onhandig in een ziekenhuishemd die aan de achterkant vrijwel helemaal open is, en met een verdoofde arm in een mitella. En ohja, het infuus zat er ook nog in. Ik ben volgens mij nog nooit zo onhandig naar de wc geweest.
Toen terug in bed, en wachten op de chirurg. Hij zou nog even langskomen om te vertellen hoe het nu verder moest. Het duurde wel 2 uur voordat hij langs kwam. Hij vertelde dat het enorme verband er over 2 dagen (dus vandaag!) eraf mag, en ik alles mag doen wat kan. Naja ik merk nu dat dat vrij weinig is... Ook kreeg ik een berg pijnstillers mee. Ik kon me toen nog niet voorstellen dat het pijn zou gaan doen, want m'n arm lag er nog steeds gevoelloos bij. De hechtingen mogen er over 2 weken uit, en volgende week donderdag op controle bij de chirurg!
Naja, een heel verhaal. Alles is goed gegaan, maar het doet nu wel flink pijn! Ik zit dan ook nog bij m'n ouders thuis, want ik kan er nu vrij weinig mee...
Het begin
Hmm, ik deed nooit aan blogs omdat ik dacht dat ik het niet zou volhouden. Het leek me ergens altijd wel leuk. Maar ik heb nog nooit geprobeerd een blog bij te houden, dus waarom zou ik het niet proberen?
Simon stuurde me zijn blog, en ik vond het wel grappig eigenlijk. Gewoon af en toe iets schrijven, al is het alleen maar dat Milk & Fruit lekker is ;)
Naja we zien wel hoelang ik het ga volhouden!
Simon stuurde me zijn blog, en ik vond het wel grappig eigenlijk. Gewoon af en toe iets schrijven, al is het alleen maar dat Milk & Fruit lekker is ;)
Naja we zien wel hoelang ik het ga volhouden!
Abonneren op:
Posts (Atom)
